Ostatnio ślimaki miały tutaj urwanie głowy – dzisiaj natomiast muchówki, które mają łeb na karku.
Pipunculidae to rodzina składająca się z ponad tysiąc czterystu gatunków. Wszystkie charakteryzują dwie cechy – potężne głowy oraz pasożytniczy etap życia. Nie ma w tych głowach jednak jakiegoś porządnego mózgu czy coś, to głównie wielgachne oczy złożone pilnie obserwujące cały świat. Na pewno pomagają w znalezieniu odpowiedniego miejsca na złożenie jaj.
Takim odpowiednim miejscem będą piewiki (pluskwiaki), tak dosłownie. Larwy Pipunculidae są parazytoidami; tutaj konkretnie organizmami, które pasożytują od środka. Nie w sposób tasiemcowy, ale tak bardziej drastycznie, wyżerając tkanki. Powoli, dyskretnie, pozwalając gospodarzowi na wejście w fazę poczwarki. Wówczas wynurzają się, już nieźle podrośnięte i utuczone, gotowe do tworzenia własnych kokonów. To jest takie sprytne, że nawet ludzie wykorzystują ich pasożytnictwo. Wypuszczanie Pipunculidae na pola uprawne pozwala zmniejszyć populacje szkodników.
To dopiero środki owadobójcze „bez chemii”.
Autor: Nikola Rahmé