Ten wyjątkowo skupiony na czymś ptak to szczudłak czarny, który właśnie poluje na posiłek. A zasługuje on na porządne najedzenie się – to jeden z najrzadszych ptaków brodzących na świecie.
Nieliczni przedstawiciele gatunku Himantopus novaezelandiae zamieszkują jedynie mały wycinek Wyspy Południowej należącej do Nowej Zelandii; znajduje się tam prawdopodobnie zaledwie 170 osobników. To liczba wyrwana z paszczy wyginięcia. Oczywiście Homo sapiens mądry po szkodzie, czyli zaczął intensywnie zajmować się ratowaniem populacji dopiero, kiedy na świecie zostały 23 osobniki. To było czterdzieści lat temu. Ale wiecie, co jest gorsze? Że ta populacja „zrobiła się” taka przez raczej znanego wam Homo sapiens.
Zanim ludzie przybyli na Nową Zelandię, szczudłaki miały się całkiem nieźle, nawet bardzo dobrze. Nie miały naturalnych drapieżników – nic dziwnego, że właściwie nie obawiały się przywiezionych przez ludzi drapieżników, czyli łasicowatych oraz kotów domowych. Ludzie przywieźli je jako środki ograniczenia niemożliwie namnażających się królików. Bo króliki też przywieźli, tylko kilka dekad wcześniej.
I to może być szokujące, ale słuchajcie, owe drapieżniki nie były zainteresowane utrzymywaniem ścisłej diety w postaci królików, które trzeba było ścigać; znacznie lepiej smakowała im lokalna, bezbronna fauna, między innymi szczudłaki czarne. Himantopus novaezelandiae gniazdują bowiem na brzegach rzek, a nie na wyspach jak inni przedstawiciele ich rodzaju. Dodatkowo, mają również bardziej widoczne wśród roślinności ubarwienie i potrzebują więcej czasu na odchowanie piskląt. Niektórzy bardziej zręczni i wysportowani z was (czyli nie ja) pewnie też byliby w stanie je złapać. Znaczy, jeśli pokonalibyście płot pod napięciem. Bo teraz miejsca gniazdowania szczudłaków są zabezpieczone przed drapieżnikami.
Homo sapiens – bohatersko walczy z problemami nieznanymi żadnym innym gatunkom.
Autor: SGalla32, Wikimedia Commons