Jakaś zwykła ta żaba, no nie? Wiele razy już się jednak wszyscy przekonywaliśmy, że liczy się coś więcej niż pierwsze wrażenie. Tutaj na przykład istotna jest biochemia i działanie roztworów. Ale po kolei.
Dzisiejsza żaba leśna (znana również jako Rana sylvatica) to niezbyt imponujące stworzenie w kwestii kolorów – co widać – lub rozmiarów, takie od 3 do 7 centymetrów. Ciekawie zaczyna się robić za to, kiedy zerkniemy na zasięg jej występowania, który w Ameryce Północnej sięga prawie… koła podbiegunowego. Biorąc pod uwagę, jak wiele wpisów o tropikalnych płazach się pojawiało, nie brzmi to zbyt prawdziwie. A jednak, ta żabka bezczelnie zaprzecza wszelkiej logice. Jak broni się przed okropnym zimnem? Zamarza sobie.
Podobnie jak w naszych ciałach, ciało Lithobates sylvatica w dużej mierze składa się z wody. Przy zamarzaniu, woda (jak większość cieczy) zwiększa swoją objętość. W organizmach taki proces grozi po prostu zniszczeniem komórek, ponieważ kryształki lodu przekraczają maksymalną objętość komórki i rozrywają błonę. Żaba leśna omija ten proces poprzez nagromadzenie glukozy we wszystkich komórkach. Jej wysokie stężenie przesuwa punkt zamarzania roztworów komórkowych i zapobiega tworzeniu się kryształków. Należy zwrócić jednak uwagę na jeden szczegół.
Podczas zimy żaby nie posiadają właściwie bazy pokarmowej, nie ma więc możliwości uzupełnienia substancji zapasowych w organizmie. A wszystkie procesy metaboliczne te substancje zużywają. Rozwiązanie? Zatrzymanie procesów metabolicznych.
Kolejna rzecz, która wydaje się szokować. Naprawdę prawdopodobne, że te płazy potrafią na czas hibernacji zatrzymywać pracę serca i oddychanie. Zamieniają się właściwie w nieżywą bryłę lodu i w tym stanie wytrzymują nawet 7 MIESIĘCY.
A po rozmrożeniu i odtajaniu najspokojniej wracają sobie do życia, czyli polowania, rozmnażania i wykonywania skoków o długości 30krotności ciała. Skubane.
Autor: Peter Paplanus