Hoacyn, znany niektórym także jako kośnik czubaty, jest jedynym przedstawicielem rzędu Opisthocomiformes; jest to taki trochę kurczak, trochę żuraw i trochę punk, ale nie mogę z całą pewnością określać jego gustu muzycznego. Może pomimo irokeza, tak naprawdę nasz kolega jest wielkim fanem muzyki klasycznej? A może w ogólnie nie lubi muzyki, bo jest ewolucyjnym zabytkiem i nie umie docenić współczesnej kultury?
O ile o gustach dyskutować można, o położeniu Opisthocomus hoazin na drzewie taksonomicznym ptaków neognatycznych już mniej. Hoacyn to bowiem… prymityw.
Niektórzy ornitolodzy żartują, że hoacyn jest gatunkiem żyjącym, bo przypadkiem wywinął się selekcji naturalnej. Jest to ptak głośny i niezdarny, który nazywany bywa krową nie tylko ze względu na pozbawione gracji przedzieranie się przez leśną florę, ale również przez nietypowy układ pokarmowy.
W przeciwieństwie do innych ptaków, hoacyn jest bowiem fanem liści. Normalnie, nie jest to pożywienie popularne w gromadzie Avies, ponieważ ciężko je trawić, przeżuwać czy unikać gorzkich lub nawet szkodliwych substancji w nich zawartych. To wszystko to nie jest jednak problem, kiedy w drodze ewolucji postanowiłeś zostać krową i w wolu wyhodować sobie rozkładający liście mikrobiom. Jeśli mieszkasz w lesie to liści jest pod dostatkiem, marnotrawstwo nie skorzystać.
Jak już wspomniałam, hoacyny to ptaki nieco niezdarne, średnio radzące sobie z lataniem – a w związku z tym – uciekaniem. Gniazda tworzone przez Opisthocomus hoazin są więc wyjątkowo asekuracyjne, bo umieszczone nad wodą. W razie kryzysu, pisklęta wyskakują po prostu, co dla maluchów innych gatunków byłoby dosyć zabójcze; jak się nie umie latać, jak wrócić do domu? Młodziutkie hoacyny po prostu jednak dopływają do brzegu, doczłapują do drzewa i wspinają się. Czterem kończynami. Zanikającą z wiekiem cechą hoacynów jest bowiem występowanie pazurów na skrzydłach!
Wszystko to jednak można zignorować, bo jest jedna cecha (wiążąca się z układem pokarmowym), która zdecydowanie wyróżnia hoacyna od innych ptaków. Ze względu na swój prymitywizm, biedaka nigdy nie został nauczony, że bekanie jest wyjątkowo niekulturalne. Nie ma więc on żadnego problemu, żeby „bekać”, roznosząc intensywny zapach jedzenia powolutku fermentującego w jego wolu.
To dopiero musi zniechęcać drapieżników.
Autor: Aisse Gaertner
P.S. Malucha z pazurkami dorzucam oczywiście w komentarzu!
Fascynujący ptak!
W jednym z programów przyrodniczych, podano, że to jedyne ptaki które pierdzą. Z tego artykułu wynika, że smród pochodzi od bekania. 🙂